ทำดีกับเธอเท่าไร เธอไม่เคยหันมาเหลียวแล
ไม่เคยเห็น ไม่แยแส ไม่เคยที่จะสนใจ
ไม่เคยที่จะสงสาร ไม่เคยที่จะเห็นใจ
ก็เรามันเป็นตัวร้าย ที่ไม่มีใครเขาอยากจำ
ก็รู้.. ว่าคงสู้เขาไม่ไหว
สุดท้ายก็พ่ายแพ้อยู่ดี
ดังทศกัณฐ์..ที่แพ้พระรามทุกที
ให้ดีแค่ไหน ก็ไม่ได้ใจสีดา
ถึงกูจะร้าย กูก็รักไม่ด้อยกว่าเขา
แล้วเหตุใดเล่าจึงเป็นตัวเราที่แพ้เสมอ
ทุก ๆ อย่าง ทุกการกระทำ เพียงหวังให้เธอ..
หันมาเจอะเจอ หันมาจ้องมองและลองสนใจ
และตอนสุดท้ายกูคงต้องตายในตอนจบ
ไม่มีใครคบ ไม่มีใครเห็น ไม่มีใครสนใจ
ถึงกูจะร้าย แต่ก็รักเธอจนสุดหัวใจ
อยากให้รู้ไว้ ถึงฉันจะร้าย แต่ก็รักเธอ
สุดท้าย..ก็เป็นอย่างนี้
สักกี่ที…ก็แพ้เรื่อยมา
สุดท้าย..ต้องจมอยู่กับน้ำตา
ความเฉยชา และความเสียใจ
ก็รู้.. ว่าคงสู้เขาไม่ไหว
สุดท้ายก็พ่ายแพ้อยู่ดี
ดังทศกัณฐ์..ที่แพ้พระรามทุกที
ให้ดีแค่ไหน ก็ไม่ได้ใจสีดา
ถึงกูจะร้าย กูก็รักไม่ด้อยกว่าเขา
แล้วเหตุใดเล่าจึงเป็นตัวเราที่แพ้เสมอ
ทุก ๆ อย่าง ทุกการกระทำ เพียงหวังให้เธอ..
หันมาเจอะเจอ หันมาจ้องมองและลองสนใจ
และตอนสุดท้ายกูคงต้องตายในตอนจบ
ไม่มีใครคบ ไม่มีใครเห็น ไม่มีใครสนใจ
ถึงกูจะร้าย แต่ก็รักเธอจนสุดหัวใจ
อยากให้รู้ไว้ ถึงฉันจะร้าย แต่ก็รักเธอ
เกิดมาชาติใด ขอเพียงสักครั้งได้คู่กับเธอ
ได้ไหมเล่าเออ ให้เธอหันมาสนใจ
