หนทาง.. ยังดูเหมือนเดิม
มีแสงไฟ มีผู้คนรอบกาย
จากคนร้อยพัน ที่ยืนใกล้กัน
กลับรู้สึกว่าไกลแสนไกล
เมื่อไรมันหายไป จากหัวใจ
ของเรา โว้วว โอ..
ทำไมแค่ลมเพียงแผ่วเบา ยังทำให้เหน็บหนาว
แค่เพียงแผ่นฟ้าที่ว่างเปล่า ยังทำให้มีน้ำตา
ทำไมมันช่างเปราะบางเหลือเกิน
อ่อนแอจนเกินจะเข้าใจ
ครั้งหนึ่ง.. ที่เคยสัมผัส
ในหัวใจ ว่ารักยัง เหลืออยู่
แต่วันนี้ดูเหมือนมัน ลบเลือน
ก่อนที่อบอุ่นจางหายไป
สักวันถ้าล้มลง จะมีใคร
สนใจ.. โอวว โว่ โว้วว.. โว
ทำไมแค่ลมเพียงแผ่วเบา ยังทำให้เหน็บหนาว
แค่เพียงแผ่นฟ้าที่ว่างเปล่า ยังทำให้มีน้ำตา
ทำไมมันช่างเปราะบางเหลือเกิน
โอวว โว่ โว้วว.. โว
ร่องรอยจากคำไม่กี่คำ ยังทำให้ปวดร้าว
แค่เพียงแววตาที่ว่างเปล่า ยังทำให้เจ็บ หัวใจ
ทำไมมันช่างเปราะบางเหลือเกิน
และชีวิตเมื่อไรจะเข้มแข็งพอ
วิงวอนให้มันสิ้นสุดลง..
ทำไมแค่ลมเพียงแผ่วเบายังทำให้เหน็บหนาว
แค่เพียงแผ่นฟ้าที่ว่างเปล่า ยังทำให้มีน้ำตา
ทำไมมันช่างเปราะบางเหลือเกิน
ไม่รู้เมื่อไรจะผ่านพ้น
ร่องรอยจากคำไม่กี่คำ ยังทำให้ปวดร้าว
แค่เพียงแววตาที่ว่างเปล่า ยังทำให้เจ็บ หัวใจ
ทำไมมันช่างเปราะบางเหลือเกิน
และชีวิตเมื่อไรจะเข้มแข็งพอ
และชีวิต เมื่อไรจะเข้มแข็งพอ
ไม่รู้.. ไม่รู้.. ไม่รู้..
และชีวิต เมื่อไรจะเข้มแข็งพอ
และชีวิต เมื่อไรจะเข้มแข็งพอ
